To największy przedstawiciel rodziny krukowatych. Długość ciała dochodzi do 50 cm, rozpiętość skrzydeł do 120 cm, a waga do 1,5 kg. Pióra o metalicznym połysku, a także dziób i
nogi są jednolicie czarne. Kruk ma silne pazury, klinowato zakończony ogon, mocny, gruby dziób i nastroszone pióra na podgardlu. Ubarwienie, potężna sylwetka i spokojne, czasem flegmatyczne zachowanie, nadają mu cech dostojności i elegancji. Podziw budzi także sylwetka szybującego ptaka: szerokie na całej długości skrzydła są ustawione prostopadle do ciała. Na końcach skrzydeł, niczym rozcapierzone palce, odznaczają się poszczególne lotki. Sylwetka kruka kołującego na niebie budzi respekt wśród jego potencjalnych ofiar: gryzoni i ptaków.
Kruki zamieszkują zwarte kompleksy leśne, góry i skaliste nabrzeża. Żyją w parach lub samotnie, rzadko łącząc się w grupy. Na zimę najczęściej nie odlatują pozostając w swoim rewirze lub nieznacznie migrując w poszukiwaniu żerowisk. Do lat 30. XX wieku kruki były zwalczane przez myśliwych z powodu ich rzekomej szkodliwości dla zwierzyny łownej. Od momentu objęcia gatunku ochroną prawną, liczba kruków powoli rośnie i stopniowo pojawiają się one na terenach, gdzie zostały doszczętnie wytrzebione. Najbardziej charakterystycznym głosem kruka jest głębokie, powolne krakanie dochodzące najczęściej z wysoka. Głos jest czysty, nieco wibrujący, raczej miękki. Rzadko wtrącane są bardziej szorstkie tony. Oprócz tego kruk ma też bogaty repertuar śpiewów, wykonywanych zazwyczaj w samotności lub w formie rozmowy pomiędzy partnerami. Podobno każda para ma swój, nieco odmienny system odezwań i melodii. Nic dziwnego, że krukowate są uważane za ptaki wyjątkowo zdolne. Kruk – nawet wśród innych krukowatych – wyrasta na intelektualną elitę.