Mało kto, na pytanie o najczęściej spotykany gatunek ptaka, wskazałby ziębę. A jednak to ona najliczniej występuje nie tylko w Polsce, ale i w całej Europie. Liczebność zięby gniazdującej w Polsce szacuje się na 15 do 25 mln par – czyli mniej więcej tyle co ludzi.
Zięba jest wielkości wróbla, nieco od niego smuklejsza, z mniejszym, ostrzejszym dziobem. Samiec zięby jest dość kolorowy: ma niebieskoszarą czapkę, rdzawy grzbiet, brązowo-czerwony spód ciała i oliwkowozielony kuper. Na czarnych skrzydłach można zauważyć po dwa białe paski sterówek. Barwy te są nieco stłumione poza sezonem lęgowym. Samica jest mniej wyrazista: w odcieniach brązu i oliwkowej szarości. Duża liczebność wynika z umiejętności przystosowania. Zięba potrafi korzystać z różnego rodzaju pożywienia. Przystosowuje się też do różnych środowisk, dlatego spotykamy ją często zarówno w lasach i ogrodach jak i ubogich w zieleń miastach. O elastyczności i umiejętności przystosowania świadczy też coraz częstsze w Polsce zimowanie tych z zasady migrujących ptaków. Charakterystyczny śpiew zięby składa się z szeregu donośnych, opadających tonów z raptownym, zawiniętym zakończeniem. Charakterystycznie zaakcentowany 2-3 sylabowy tryl końcowy może różnić się w zależności od regionu występowania, co może kojarzyć się z występowaniem gwar w ludzkim języku.
Zięba ma też w swoim repertuarze bogactwo dźwięków przeznaczonych na specjalne okazje:
- siedzący samiec wabi urywanym zawołaniem: pink!
- przelatując nawołuje ściszonym głosem: ćjiib!
- charakterystyczny jest też głos zaniepokojenia: zii zii zii zii zii!
Co ciekawe, w trakcie naszych wędrówek głos zięby może uchronić nas przed zmoknięciem, gdy ostrzega przed deszczem krótkimi wibrującymi okrzykami: trij!